Het was diep in de nacht, en ik keek op de klok. Bijna half drie. Ongelooflijk. Zonder dat ik het in de gaten had, zat ik alweer uren aan mijn digitale schilderij te prutsen. Ik voelde weer de beleving die ik 20 jaar geleden ook voelde, toen ik mijn eerste – en meteen ook laatste – digitale schilderij maakte. Het werd tijd om naar bed te gaan. Maar het voelde goed; Michelle had iets losgemaakt.
Emotionele dag
Gisteren was een emotionele dag. Ik moest aan pap denken. Een paar maanden geleden overleed hij, totaal onverwacht. Ik schoot vol en zat een paar uur te huilen. De rest van de dag kreeg ik niets meer gedaan.
‘s Avonds had ik het er met Michelle over. Ik vertelde haar dat het gevoel had vast te zitten. Wat wilde ik met de rest van mijn leven doen? Wat wilde ik voor mijn kinderen betekenen? En hoe kon ik meer aan de maatschappij bijdragen? Ik wilde graag iets leuks gaan doen, iets inspirerends, dat tegelijkertijd toch ook voor inkomen zou zorgen. Maar wat? Ik wist het niet.
Spelen in de zandbak
Michelle vertelde dat ik er niet zo’n punt van moest maken. Ze stelde voor dat ik wat minder zakelijk zou gaan denken, en mijn creativiteit weer eens de vrij loop zou laten. Spelen in de zandbak, zeg maar, en het kind in mij weer eens de ruimte geven. Dan zouden er vanzelf wel mooie dingen op mijn pad komen.
Dat deed ik dan ook. Ik ging aan de slag met Photoshop, en rommelde er op los. Uren was ik bezig, tot diep in de nacht. Het resultaat bezorgde me een heerlijk gevoel; na 20 jaar had ik eindelijk weer eens een digitaal schilderij gemaakt. Wat een ervaring.
Ik bleek dus in staat het overlijden van pap om te zetten in iets creatiefs. Mijn passie en inspiratie, die jarenlang verdwenen leken, kwamen weer tot leven. Ik kon het zelf nauwelijks geloven. Hopelijk weet ik dit gevoel vast te houden.
