Vanmorgen kwam ik beneden, na een nacht flink doorhalen. Het was geloof ik tegen vieren toen ik naar bed ging. Maar ik zat in een soort flow. Of hoe je het ook wilt noemen. Ja, opnieuw was daar die twijfel. Onzekerheid. Mijn aartsvijand. Wie zit er nu op mijn digitale schilderijen te wachten? Zijn ze eigenlijk wel mooi? Vind ik ze zélf eigenlijk wel mooi? Maar deze keer ging ik door.
Liever in het publiek
Even, héél even, wilde ik opgeven, en naar bed gaan. Het is namelijk niets voor mij om op het podium te gaan staan. Ik val er al vanaf wanneer ik er naar kijk. Laat mij maar lekker in het publiek zitten.
Ik kan me herinneren dat tijdens mijn eerste beoordelingsgesprekken op het werk, zo’n 25 jaar geleden, al werd gezegd: “Marc, Je moet eens wat zekerder zijn van jezelf; je kunt veel meer dan je denkt.” En vervolgens hoorde ik dat elk jaar weer opnieuw.
Nee, daar is geloof ik nog niet zo heel veel in veranderd.
De moeite waard
Dus ben ik blij dat ik heb doorgezet. Een tweede digitale schilderij als gratis download beschikbaar heb gesteld. En daarover een bericht op het op Facebook heb gezet. Middenin de nacht.
Het kostte dus verdomd veel moeite. Maar, er volgden veel mooie reacties. Iemand reageerde bijvoorbeeld met slechts één woord. In hoofdletters. En met een dik uitroepteken erachter. “WOW!”
Iemand anders downloadde allebei de digitale schilderijen (die op dit moment beschikbaar zijn): Regen in de stad, en Sydney Opera House. Niet één, maar twee dus. Een directeur van een grote, gerenomeerde organisatie. Wat zou hij ermee gaan doen? Op kantoor ophangen misschien? Dat zou wat zijn.
Het bericht op Facebook werd vier keer gedeeld. Misschien niet veel. Maar toch, het begin is er. Matjoo! leeft, en kan niet meer terug. Dit is wat hij nodig heeft.
Ja, ik geloof dat het allemaal toch de moeite waard is.