Spelen in de zandbak

Tijd om het kind in mij weer eens de ruimte te geven

blogs

Het beloofde een prachtige dag te worden. Na 20 jaar zouden Michelle en ik eindelijk gaan trouwen. Met onze vaders als getuigen. Helaas. De plannen moesten van tafel. Eind maart overleed pap. In juni de vader van Michelle. Onwerkelijk. Niet te bevatten. Nog steeds niet. Ik moet vaak aan pap denken. Heb mooie herinneringen aan hem. Inmiddels vraag ik me af welke herinneringen ik voor mijn kinderen wil achterlaten. Mijn zoektocht begint hier, in de zandbak.


Herseninfarct pap

Op weg naar een afspraak, begin 2017, ging mijn telefoon. Het was een medewerker van de ambulancedienst. Ik moest rustig blijven, zei hij, maar dat viel niet mee. Zijn bericht was namelijk niet om vrolijk van te worden.

Pap lag in het ziekenhuis. Hij had een herseninfarct én een dubbele hersenbloeding. Hij was halfzijdig verlamd, reageerde erg verward, en kon amper nog praten. Mijn wereld stortte in.

Een paar maanden later zaten we bij de revalidatiearts. Tijd voor de eindevaluatie. Het advies: opname op een gesloten verpleegafdeling. Tussen dementerende bejaarden, zeg maar. Hoorde ik dat goed? Ik keek opzij. Pap huilde. Hij kon het niet geloven. En wij al helemaal niet.

We vertikten het dan ook om mee te werken.

Prikbord pap in revalidatiecentrum Brunswijck

Terug naar huis

Zes proefverloven en twee maanden later haalde pap verdomme zijn gelijk: hij mocht weer naar huis. Hij deed zelfstandig boodschappen, kon weer lekker koken, en zelfs internetbankieren bleek geen probleem.

Toch was hij een ander mens; hij zou nooit meer dezelfde vader zijn.

Maar goed, het leven ging door. Pap en mam deden het boven verwachting goed, gingen zelfs weer op vakantie, en maakten plannen voor een reis naar Spanje.

Michelle en ik maakten ook plannen: we zouden gaan trouwen. Met onze vaders als getuigen. Juist omdat we zo blij waren dat ze nog bij ons konden zijn.

Helaas, het liep anders.

Pap en mam weer gelukkig thuis samen

Overlijden pap

Half maart dit jaar kreeg pap last van buikpijn. Een paar dagen later ging hij naar de dokter. Er volgden enkele onderzoeken en uiteindelijk een scan. Op een donderdag kregen we de uitslag. Het bleek slecht nieuws: uitgezaaide kanker. De vooruitzichten waren slecht. Heel slecht. Ik keek opzij. Pap moest opnieuw huilen. Deze keer was hij niet strijdbaar. Maar wat wil je, deze strijd was ook niet te winnen.

Dezelfde dag nog, kreeg pap een bed. Hij ging hard achteruit, en twee dagen later was hij dood. Opnieuw was ik er kapot van.

Michelle en ik besloten het trouwen maar even uit te stellen. Er was geen reden voor een feest. Wel boekten we een vakantie. We hadden het nodig om er een paar weken tussenuit te zijn. Het werd Bretagne, in Frankrijk.

Tenminste, dat was de bedoeling.

Definitief afscheid van pap

Overlijden Gerd

Op een avond in juni ging de telefoon. Ik keek op de klok. Het was bijna twaalf uur. Dat beloofde niet veel goeds. En inderdaad: de vader van Michelle bleek van de trap gevallen, en lag in het ziekenhuis. Hij had tien ribben en een schouderblad gebroken. Het leek nog ‘enigszins’ mee te vallen.

De dagen erna ontstonden echter complicaties. Het ene probleem stapelde zich op het andere. De artsen waren de weg kwijt, en wisten niet goed wat te doen. Toen ze een belangrijke oorzaak vonden, was het eigenlijk al te laat. Michelle’s vader overleed, nog geen drie maanden na de uitvaart van pap.

Beide getuigen van ons geplande huwelijk waren er niet meer. We moesten onszelf in de arm knijpen om te realiseren dat het echt was.

Maar de film kon nog slechter.

Krachtvoeding voor Gerd in het ziekenhuis

Overlijden Chris

Op een dinsdagochtend, vlak voor de zomervakantie, zat ik te werken aan mijn laatste klus. Nog even en we hadden een paar weken vrij. Ik keek er naar uit, was eraan toe. Ik teerde op mijn laatste reserves, de tank was bijna leeg. Toen las ik het bericht over Chris. Dit kon niet meer waar zijn.

Chris was een vroeger collega en samenwerkingspartner. Ik ken weinig mensen zo aardig en behulpzaam als Chris; eigenlijk verdient hij een standbeeld. In de tijd dat mijn vader op zijn sterfbed lag, en ik geen idee had hoe ik een zakelijke opdracht tot een goed einde moest brengen, was het Chris die me uit de brand hielp. Wie anders.

Een paar weken later dronken we koffie, en bedachten we hoe we nog meer konden samenwerken. Dat bleek wat voorbarig. Twee weken later overleed Chris. Ook vanuit het niets, op slechts 59-jarige leeftijd. Het laatste restje energie stroomde mijn lichaam uit, en ik voelde me tot niets meer in staat. Mijn emmer zat vol, en liep over.

Ondertussen regende het door.

Bericht van overlijden Chris op Mensenlinq

Overlijden Luc en Georg

Vlak na de uitvaart van Chris vertelde Michelle me het nieuws over collega Luc. Een 24-jarige jongen, die in zijn slaap was overleden en ‘s morgens niet meer wakker werd. Waarschijnlijk getroffen door een hersenaandoening.

Drie weken later kregen we bericht over Georg. Een oom, die na een korte periode van verwardheid, ook het leven moest laten. Net als pap bleek hij het slachtoffer van uitgezaaide kanker. Kansloos dus eigenlijk.

Daarmee staat de teller op vijf. Vijf overledenen, in nog geen vijf maanden tijd.

Ik hoop dat het hierbij blijft.

De zin van het leven

Tijdens de emotionele achtbaan van afgelopen tijd, ben ik natuurlijk gaan denken. Laten we zeggen dat het over ‘de zin van het leven’ gaat. Als ik het zou moeten samenvatten, gaat het eigenlijk over het volgende:

  1. Wat wil ik de rest van mijn leven nog voor mezelf doen? Ga ik alleen maar websites bouwen, of wil ik mijn échte creativiteit nog eens de vrije loop laten?
  2. Wat wil ik de rest van mijn leven nog voor mijn kinderen betekenen? Welke herinneringen moeten zij hebben op het moment dat ik in die kist ga liggen?
  3. Wat wil ik de rest van mijn leven nog aan de maatschappij bijdragen? Wordt het niet eens tijd dat ik mensen gelukkig ga maken, of het milieu probeer te verbeteren?
Onze kinderen, Selma en Toby

Ideeën genoeg

Eerlijk gezegd spoken deze vragen al veel langer door mijn hoofd, eigenlijk al sinds het herseninfarct van pap. Maar na het overlijden van de verschillende mensen afgelopen periode, is het net alsof ik er ineens haast mee wil maken. Volgend jaar word ik vijftig, en de tijd begint te dringen. Misschien is dit wel mijn midlife crisis.

De belangrijkste ideeën liggen eigenlijk al even op de plank. Zo bouwde ik webshops voor panoramafoto’s, grappige t-shirts, inspirerende posters, enzovoort. De meeste producten moesten gratis worden. En voor zover betaald: een deel van de winst wilde ik aan goede doelen schenken, of gebruiken om bomen te planten.

Ook maakte ik een website voor interviews met carrièreswitchers. Een bankdirecteur die besloot boswachter te worden, bijvoorbeeld. Om te inspireren. Regelmatig spreek ik namelijk mensen die worstelen met hun carrière. Mensen die genoeg hebben van hun eigen materialisme. Mensen die ego, salaris en leasebak opzij willen zetten, om een zinvollere bijdrage aan de maatschappij te leveren.

Bomen planten met de opbrengst van nieuwe producten

Belemmerd door perfectie

Toch durf ik nooit met mijn ideeën op het podium te gaan staan. Bang voor de mening van anderen. Angst voor mislukking. Onzeker over het financiële plaatje. Er is altijd wel een reden waarom het morgen beter zou kunnen.

En dus blijf ik zitten, zonder mijn creativiteit een kans te geven. Als een konijn die in de koplampen van een auto kijkt. ‘Start before you’re ready’ zeg ik altijd tegen anderen. Begin gewoon. Je kunt alleen mooie dingen op je pad tegenkomen, als je ook op dat pad begint te wandelen. Problemen los je onderweg wel op.

Nu wordt het tijd dat ik zélf eens wat stappen zet.

Start before you’re ready, het perfecte moment komt toch nooit

Keuzes maken

Vanmorgen bracht ik de kinderen naar school. De zon scheen, en mijmerend liep ik terug naar huis. Op mijn hoofd de zonnebril van pap. Ineens besefte ik dat de glazen waar ik doorheen keek, ook de glazen waren waar pap jarenlang doorheen keek. Zijn overlijden kwam hiermee ineens wel weer héél dichtbij. Ik schoot vol, echt midden op straat. De tranen stonden in mijn ogen.

Eenmaal thuis liet ik mijn verdriet de vrije loop. Twee uur zat ik te huilen. De rest van vandaag kreeg ik niets meer uit mijn vingers. Ik liep met de ziel onder mijn arm. Zoals eigenlijk wel vaker de laatste tijd. Wat wilde ik nu eigenlijk allemaal gaan doen? Welke richting zou ik kiezen? Waar was mijn pad? Ik wist het even niet meer.

Michelle wel, gelukkig.

Pap met mij, na zijn demonstratie in een tank

Schop onder de kont

Vanavond, toen de kinderen op bed lagen, had ik het er met Michelle over. Voor de duizendste keer legde ik haar al mijn ideeën voor. Ik verwachtte dan ook een diepe zucht. Maar ze was geduldig. “Waar moet ik nou beginnen?”, vroeg ik Michelle. Haar antwoord was simpel en doeltreffend. Maar bovenal inspirerend.

Ga nou gewoon weer eens een beetje freewheelen. Zoals je vroeger altijd deed. Mooie dingen maken. Hobbyen. Energie en inspiratie opdoen. Aan de slag om jezélf een plezier te doen. Níet om anderen een plezier te doen. Of om geld te verdienen. Gewoon, een beetje aanklooien. Voor de lol. De rest volgt vanzelf.

– Michelle –

Een beetje aanklooien? Voor de lol? Ze legde de vinger op de zere plek.

Digitaal schilderij

En dus heb ik net, na een dag vol tranen en verdriet, op zoek naar wat afleiding, voor het eerst in 20 jaar weer eens een digitaal schilderij gemaakt. Urenlang was ik ermee bezig. Het bezorgde me, net als vroeger, weer ongekend veel plezier. Ik voelde weer de beleving die ik de afgelopen jaren miste.

Eerste digitale schilderij in Photoshop

Het resultaat verraste me. Maakte me zelfs blij. Zou ik het op Facebook zetten? Ach, waarom ook niet. Eens kijken wat mijn vrienden ervan zouden vinden.

Spelen in de zandbak

De reacties die volgden, waren heel positief. Een nicht van me zou het schilderij zo aan de muur hangen, schreef ze. Wow! Was het schilderij dan zó mooi? Zou ik het gewoon eens gaan weggeven, aan iedereen die het hebben wil? Voor het eerst sinds lang, voelde ik mijn zelfvertrouwen weer groeien.

Ik denk dat Michelle gelijk heeft: het wordt tijd dat ik weer eens in de zandbak gaat spelen. Het kind in mezelf de ruimte geef. Een pijl afschiet. En dan gewoon eens kijk wat er gebeurt.

We zien wel!

18 gedachten over “Spelen in de zandbak<h2 style='margin-top:5px!important;font-size:18px;font-weight:300;color:#a9a9a9;'><span>Tijd om het kind in mij weer eens de ruimte te geven</span></h2>”

  1. Je(Jullie) hebben de laatste tijd behoorlijk wat voor de kiezen gekregen…Best heftig allemaal. Het zet je wel aan het denken. Wat me wel duidelijk is(al een tijdje) Probeer zo veel mogelijk te genieten van het leven!! En inderdaad het is een mooi schilderij wat een plaatsje aan de muur verdient!

    Beantwoorden
    • Inderdaad Bennie, pluk de dag, morgen kan het allemaal alweer voorbij zijn. Als je oud bent heb je meer aan mooie herinneringen, dan aan mooie spullen 😉

      Beantwoorden
    • Haha, dat zou inderdaad mooi zijn, Heleen! Maare… Eerst nog maar eens een beetje zelf rotzooien, het is allemaal nog niet zo bijster bijzonder wat ik maak; moet nog een beetje ontdekken wat ikzelf mooi vind, en leuk om te doen. Beetje eigen stijl ontwikkelen zeg maar. Maar: ik houd ‘m in mijn achterhoofd ‘H&M’ haha! 😀

      Beantwoorden
  2. Lieve Marc,
    De enige juiste weg voor jou/jullie op dit moment: spelen in de zandbak. Laat je gevoel of je intuïtie leidend zijn. Heb vertrouwen in jezelf en je zult zien dat je je leven vorm kunt geven op een manier voor jou die zinvol en bevredigend voelt. Je zult ontdekken hoe dat voor jou werkt als je de tijd en de ruimte neemt om te spelen in de zandbak. Geloof me: dromen kun je waarmaken en dat voelt zó goed! Heel veel sterkte en succes gewenst uit Frankrijk door een vroegere buurvrouw van jullie pap.

    Beantwoorden
    • Precies! We leven in een tijd waarin bijna alles mogelijk is, het zou jammer zijn jezelf alleen maar te laten leiden door wat andere mensen van je willen of verwachten. Wat commercieel het meest interessant is en financieel het meest oplevert. Het is veel mooier jezelf te laten leiden door je eigen passie en talent. Het is alleen nog een beetje zoeken naar de vorm waarin; maar ik vertrouw erop dat dat nou juist een mooie reis gaat worden… Jullie kunnen erover meepraten! (y) 😉

      Beantwoorden
    • Inderdaad, er gaat niets boven het gevoel dat je iets doet waar je zelf het meeste plezier uit haalt; dat geeft energie en inspiratie, dan gaat de rest vanzelf!

      Beantwoorden
    • Dank je wel Rosanne, het was zwaar en verdrietig, maar tegelijkertijd ook wel weer heel mooi! Het brengt je weer dichter bij je familie en (echte) vrienden; je kunt er voor elkaar zijn, door het verdriet met elkaar te delen. Het geeft je het gevoel dat niets in het leven zo belangrijk is dan de liefde voor elkaar. En, zoals je ziet, het zorgt voor filosofische overpeinzingen, die uiteindelijk naar een mooi nieuw pad in je leven leiden; tenminste, zo voelt het op dit moment 😉

      Beantwoorden
    • Dank je wel Lidwien! In eerste instantie voor mezelf, om mijn gedachten eens op een rij te zetten. Daarnaast merk ik (naarmate ik ouder word haha!), dat hoe meer je van je eigen kwetsbaarheid durft te laten zien, hoe meer andere mensen ook over soortgelijke gedachten en emoties gaan praten (of ineens durven praten), en hoe interessanter de gesprekken worden 😉

      Beantwoorden
  3. Wat een rollercoaster Marc! En dan met hulp van Michelle toch weer je tranen gedroogd en gaan spelen in de zandbak. Hoe mooi. Het schilderij is ook mooi. Maar nog mooier jouw schrijven. Prachtig blog en ik hoop dat er hier nog meer van gaan komen. Lieve groet, Anneke

    Beantwoorden
    • Hoi Anneke, dank je wel voor je reactie, en mooie woorden! Er gaan zeker nog mooie blogs komen; deze week hoop ik een gratis download van dit digitale schilderij beschikbaar te stellen. Niet alles hoeft geld te kosten, toch? 😉 Houd ook http://www.shiftinspiration.nl in de gaten, daar ligt nu nog een laagje stof op, maar dat ga ik er snel vanaf blazen. Jij ook ontzettend veel succes gewenst met je nieuwe weg; ik vind het prachtig waar je mee bezig bent, en super inspirerend!

      Beantwoorden
  4. Lieve Marc, met tranen in mijn ogen heb ik jouw verhaal gelezen. Zoveel verdriet 😔
    Chris was een goede collega van mij en we missen hem nog steeds.
    Ondanks al het verdriet zie ik de weg die je hebt afgelegd en dat is prachtig om te lezen. Blijf elke dag dankbaar voor wie en wat je bent. Het schilderij laat het licht zien wat straalt vanuit jouw hart. Laat je handen/vingers het verlengde zijn van jouw hart en laat je verrassen wat je zult gaan creëren. 😘

    Beantwoorden
    • Hey Francien, dank je wel, wat een mooie reactie! Werk jij op de Open Universiteit? Ik heb daar zelf ook een jaar gewerkt, bij het Ruud de Moor Centrum, ergens rond 2008. Heb daar toen Chris leren kennen, was een fantastische vent! Ongelooflijk hoe aardig en behulpzaam hij was; voorbeeld voor velen. Ik heb zelf inderdaad ook het gevoel dat het uiteindelijke resultaat (dat nu op de homepagina van deze site staat) enerzijds het donker en de regen van het verdriet laat zien, maar tegelijkertijd ook het licht en de kleuren van een mooie toekomst. Mijn vrouw en een bekende van ons zien er vooral ook het hartje in, dat wordt gevormd door een van de lampjes. Als je dan naar linksboven kijkt, verdeelt dat lampje zich in eerst twee lampjes, daarna in drie… De bekende van ons zegt dat dat symbool staat voor de pad van het leven; uiteindelijk zou linksboven de ‘flower of life’ tevoorschijn moeten komen. Ook een mooie kijk op het schilderij. Ben inderdaad benieuwd wat de toekomst gaat brengen, maar ik heb in ieder geval veel zin om mooie dingen te maken. Wordt een mooie reis!

      Beantwoorden
  5. Lieve marc.
    Ppfff wat waren jullie in een verschrikkelijke film terecht gekomen. Het ene na het andere overviel jullie maar wat heb je jullie pap een prachtig afscheid gegeven. En dat bij de vader van michelle niet anders geweest zijn. Weet dat jullie pap bij ons ook erg gemist wordt.
    Maar wat ben je met hulp van Michelle goed bezig. Echt top om je passie weer op te pakken. Heb altijd met veel bewondering naar het schilderij bij San en Guido gekeken. Ook dat is een prachtig werk van jou hand. Ga vooral door en vind de kracht om samen na alle ellende weer door te gaan. Jullie zijn een pracht gezin. Dikke kus natasja xxx

    Beantwoorden
    • Hey Natasja! Ja, het was inderdaad een slechte film. Maar ja, elk huisje heeft zijn kruisje, overal is wel iets aan de hand waar je niet vrolijk van wordt, we zijn niet de enigen; daar weten jullie als gezin zelf ook alles van. En je weet achter welke voordeur op dit moment ook nog een berg angst en verdriet wordt verwerkt… Des te mooier om te zien dat mensen in dergelijke situaties vaak naar elkaar toe groeien, bewuster in het leven gaan staan, en met steeds minder al gelukkig kunnen zijn. Gezondheid en liefde is waar het uiteindelijk allemaal om draait. Dank voor de complimenten voor het schilderij bij San en Guido! Ik zit inmiddels lekker in een ‘flow’, voel me goed, en doe -nog meer dan voorheen- de dingen die ik leuk vind 😉 Gek genoeg, of misschien juist niet, gestimuleerd door het overlijden van pap. En ja, de uitvaart was prachtig; ik kijk er met een fantastisch gevoel op terug…

      Beantwoorden

Plaats een reactie